STATUTY OBLATÓW ŚWIECKICH

OPACTWA NARODZENIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W LUBINIU

Wprowadzenie

Pierwsze w historii Statuty Oblatów Świeckich[1] wszystkich benedyktyńskich klasztorów zatwierdził – na prośbę ówczesnego Opata Prymasa, O. Hildebranda de Hemptine – papież św. Pius X w roku 1904.

Po II Soborze Watykańskim Statuty oblatów opierały się na zaleceniach rzymskiej Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich, skierowanych do opata w Parmie, odnoszących się jednak do instytucji oblatów w całym Zakonie[2].

Rys historyczny

Oblacja benedyktyńska sięga swymi początkami czasów samego św. Benedykta. W jego Regule – jak również w Drugiej KsiędzeDialogów św. Grzegorza Wielkiego, biografa Patriarchy mnichów Zachodu – czytamy o dzieciach, które chrześcijańscy rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem oblatio – „oddanie, ofiarowanie, poświęcenie”[3].

W miarę jednak upływu wieków „oblacja” zaczyna oznaczać akt, mocą którego mężczyźni i kobiety oddają swoje usługi i siebie samych klasztorowi, poddając się też całkowicie jego kierownictwu duchowemu.

W ten sposób powstał specyficzny typ duchowości ludzi żyjących normalnie w świecie, opierających wszakże swój styl życia chrześcijańskiego na pełnej mądrości i wewnętrznej harmonii[4] Regule św. Benedykta oraz na tym wszystkim, co wynika z bezpośrednich kontaktów z konkretną rodziną zakonną, do której – przez złożenie oblackich przyrzeczeń – zostali niejako wszczepieni.

Rozdział I: Oblacja

1. Oblacja jest religijnym aktem publicznym[5], przez który chrześcijanin oddaje się Bogu i włącza się w sposób rzeczywisty do konkretnej rodziny benedyktyńskiej, jakkolwiek w sposób inny niż w wypadku osób składających śluby[6] lub dopuszczanych do oblatury regularnej[7]. Jego zobowiązania chrzcielne, powtórzone zdecydowanie przy bierzmowaniu i corocznie ponawiane w Wigilię Paschalną, nabierają teraz charakteru dodatkowego: konsekracji Bogu według ducha Reguły św. Benedykta[8].

2.1 Oblatem może być chrześcijanin świecki, tak stanu wolnego jak i żyjący w małżeństwie, a także kapłan diecezjalny[9]. Pozostając w swoim środowisku, znajduje on – przez złączenie ze wspólnotą monastyczną – ukierunkowanie swojego życia charakterystyczne dla chrześcijan żyjących duchem Reguły św. Benedykta. Czuje się pobudzony do nieustannych wysiłków, by prawdziwie odpowiedzieć na wezwanie Boże do pełni ewangelicznej świętości[10]: do bardziej konsekwentnego „szukania Boga”[11] niż to czynił uprzednio[12].

2.2 Prefekt oblatów, działając w porozumieniu ze wspólnotą oblatów, może nadać tytuł oblata honorowego osobie zasłużonej dla tej wspólnoty.

3.1 Nie mogą być dopuszczone do oblacji osoby, które nie ukończyły jeszcze 18-go roku życia. Według tradycji Opactwa nie dopuszcza się do oblacji osób, które należą już do jakiegoś trzeciego zakonu lub bractw podobnych[13].

3.2 Opat udziela dyspensy od przyrzeczeń oblackich w wypadku zgłoszenia przez oblata ugruntowanego zamiaru przystąpienia do innego stowarzyszenia wiernych działającego w oparciu o normy tytułu V księgi II Kodeksu Prawa Kanonicznego.

4. Do oblacji należy przystępować z pełną świadomością zobowiązań, jakie z niej wynikają. Są one ukazane w Rozdziałach II i III Statutów.

Pragnący przyłączyć się do lubińskiej wspólnoty w charakterze oblata, wobec zgromadzonych oblatów składa podanie o przyjęcie na okres próby do wspólnoty oblatów, wręczając je prefektowi oblatów[14]. Następuje okres formacji, który ma na celu przede wszystkim pogłębienie znajomości Reguły oraz intensywne dostosowywanie swego postępowania do jej ducha. Wymagane jest uczestniczenie w braterskich spotkaniach oblatów, które odbywają się w Lubiniu. Zaleca się także udział w liturgii klasztoru w zakresie, jaki jest możliwy dla oblata.

Ten okres formacyjny, zwany inaczej „nowicjatem oblackim”, trwa przynajmniej jeden rok[15].

5. Jeżeli proszący o przyjęcie do grona oblatów wypełnił stawiane mu warunki[16], to po okresie próby może być dopuszczony do złożenia przyrzeczeń oblackich[17]. Jeżeli jednak kandydat bez słusznej przyczyny lub bez powiadomienia o takiej przyczynie prefekta oblatów, albo koordynatora grupy oblatów, zaniecha kontaktów z tymi przełożonymi przez okres półroczny, prefekt oblatów za wiedzą wspólnoty oblatów usuwa go z grona nowicjuszy oblackich. Nie wyklucza to możliwości ponownego ubiegania się o dopuszczenie do oblacji.

6. Chociaż oblacja nie jest ślubem, ma jednak charakter trwałego przyrzeczenia składanego Bogu. Jej nieprzestrzeganie jest na pewno niedoskonałością w miłości, nie pociąga wszakże za sobą winy rozumianej jako grzech śmiertelny; może być jednak grzechem powszednim[18].

7. Jakkolwiek oblacja w Lubiniu stanowi podstawę dla duchowej łączności i przynależności do monastycznej wspólnoty lubińskiej, za pośrednictwem jednak tej wspólnoty włącza do całego Zakonu Benedyktyńskiego.

8. Dokument oblacji przechowywany jest w archiwum Opactwa, gdzie znajduje się również wykaz wszystkich oblatów.

9. Każdy inny dom benedyktyński, męski czy żeński, może przyjmować oblatów i oblatki.

10. Oblat ma prawo ubiegać się o okresowy pobyt w klasztorze lubińskim w charakterze stażysty[19]. Dotyczy to mężczyzn. Paniom proponujemy podobny pobyt w domach sióstr.

Rozdział II: Oblaci a mnisza wspólnota lubińska

11.1 Opactwo Lubińskie otwarte jest na przyjmowanie oblatów do swojej rodziny duchowej. Akt oblacji ustanawia obustronną więź łączącą oblata z klasztorem oraz klasztor z oblatem[20].

11.2 Więź ta ulega zerwaniu ipso facto wskutek popełnienia przez oblata czynów określonych w kanonie 316.1 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

11.3 Opat może wykluczyć oblata ze wspólnoty wskutek dokonania przez oblata innego czynu niegodziwego[21].

11.4 W wypadkach wskazanych w pkt 11.2 i 11.3 prefekt oblatów umieszcza odpowiednią adnotację na dokumencie oblacji.

12.1 Troska o oblatów spoczywa zasadniczo na Opacie. Opat wszakże wyznacza jednego spośród zakonników bezpośrednio odpowiedzialnym prefektem oblatów[22].

12.2 Prefekt oblatów może mianować spośród grona oblatów koordynatora grupy oblatów na okres trzech lat, z możliwością ponownego wyboru tej samej osoby na kolejne okresy lub skrócenia kadencji z ważnych i trwałych przyczyn, uniemożliwiających wypełnianie statutowych obowiązków. Dokonanie wyboru może zostać poprzedzone konsultacją wśród oblatów, przeprowadzoną podczas dnia skupienia lub w drodze korespondencyjnej.

12.3 Obowiązkiem koordynatora, realizowanym w porozumieniu i z aprobatą prefekta oblatów pozostaje:

a) przygotowanie dni skupienia i rekolekcji poprzez zapewnienie możliwości korzystania z sakramentu pokuty, konferencji, kaplicy, sali konferencyjnej oraz zakwaterowania i posiłków

b) przygotowanie obrzędów przyjęcia do nowicjatu i złożenia przyrzeczeń oblackich

c) prowadzenie korespondencji i rozmów z oblatami i kandydatami na oblatów

d) sporządzanie sprawozdań z dni skupienia, koordynacja tekstów zamieszczanych na internetowej stronie oblatów

e) przeprowadzanie kwesty pieniężnej wśród oblatów i dokonywanie zakupów oraz sporządzanie rocznego sprawozdania z tych działań

12.4 Obowiązki wymienione w pkt 12.3, zarówno w części jak i w całości, prefekt oblatów może czasowo powierzyć innemu oblatowi, o ile występuje przemijająca przyczyna niemożności ich wykonywania przez koordynatora grupy oblatów.

12.5 Opat, po przeprowadzeniu konsultacji z prefektem oblatów i wspólnotą oblatów, może wśród niej powołać dla określonych potrzeb duszpasterskich grupę oblatów według kryterium terytorialnego, stanowego, wiekowego bądź innego, zgodnie ze swoim uznaniem.

12.6 Dla każdej z grup oblatów powołanych w trybie określonym w 12.5 powołany zostaje koordynator partykularnej grupy oblatów.

Podstawowym jego obowiązkiem jest koordynacja pracy w powierzonej mu grupie, przy zachowaniu jedności z całą wspólnotą oblatów.

Zakres jego pozostałych obowiązków wyznaczają odpowiednio stosowane punkty 12.2, 12.3 oraz 12.4 Statutów.

13. Klasztor, zgodnie ze swą blisko tysiącletnią tradycją, umożliwia oblatowi uczestnictwo w życiu modlitwy i ofiary swojej wspólnoty. Stwarza też możliwości nieustannego doskonalenia duchowej formacji oblata[23]. Jedną z ważnych posług w tym zakresie są organizowane przez klasztor rekolekcje zamknięte oblatów.

14. Oblat zobowiązuje się do stylu życia, który zapewnia promieniowanie duchowości benedyktyńskiej poza mury klasztoru. Daje świadectwo chrześcijańskiej wartości życia benedyktyńskiego[24] stwarzając w swej rodzinie i w swoim środowisku atmosferę sprzyjającą budzeniu się powołań[25].

15. Oblaci tworzą miedzy sobą więzi oparte na braterskiej przyjaźni, będącej wyrazem ducha miłości, który łączy ich nie tylko z braćmi lubińskiej wspólnoty, lecz także między sobą. Bowiem omnes in Christo unum sumus – „wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie”[26], stosownie do pragnienia Jezusa Chrystusa wyrażonego w Jego Modlitwie Arcykapłańskiej: Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał[27].

16. „Przede wszystkim i ponad wszystko” każdy z oblatów przejęty jest troską o tych, którzy są chorzy, zwłaszcza spośród wspólnoty oblatów. Służy im rzeczywiście jak Chrystusowi, bo On sam powiedział: Byłem chory, a odwiedziliście Mnie[28]. Wyrabia w sobie delikatność serca, którą ma się odznaczać każdy z członków wspólnoty benedyktyńskiej.

17. Między oblatami poszczególnych klasztorów powinna istnieć żywa więź i solidarność. Przyczynia się ona do wzajemnego ubogacenia, wymiany doświadczeń oraz poszerzenia kręgu braterskiej przyjaźni.

18. Każdy oblat powinien zadbać o to, by po jego śmierci zawiadomiono o tym fakcie wspólnotę Opactwa. W intencji zmarłego oblata należy odprawić w Opactwie Mszę świętą, jeżeli to możliwe – konwentualną. Oblaci powinni pamiętać w modlitwie o zmarłych członkach wspólnoty oblatów.

Rozdział III: Życie duchowe oblatów

19. Oblat ma żywe poczucie swego powołania do świętości, nieustannie przeżywa tajemnicę paschalną – przechodzenie z niewoli grzechu do nowego życia w wolności dzieci Bożych[29]. Nie czyni tego opieszale i leniwie, lecz „biegnąc drogą przykazań Bożych” (curritur via mandatorum Dei)[30]. Przewodnikiem jest mu wielki uczeń Chrystusa i Apostoł Narodów św. Benedykt. Postępując według ducha jego Reguły, stawia sobie za cel „prawdziwe szukanie Boga” (revera Deum quaerere)[31] – przez swoją stałość, przez przyjęcie benedyktyńskiego stylu życia i przez posłuszeństwo[32].

20. „Stałość” (stabilitas) oblat rozumie jako ewangeliczną cnotę wytrwałości[33] w dążeniu do doskonałej miłości Chrystusa wśród różnorakich „przykrości i utrudnień”[34]. Praktykuje przede wszystkim czwarty stopień benedyktyńskiej pokory (humilitas): „w sprawach trudnych i w przeciwnościach, a nawet doznając jakiejś krzywdy”, zachowuje cierpliwość; a „znosząc wszystko” nie słabnie i nie odchodzi, gdyż Pismo mówi: Niech się twe serce umocni i wyczekuj Pana![35]. Niczego nie przedkłada nad miłość Chrystusa[36], o którym wie, że „znajduje się wewnątrz, w samym sercu ludzkiego cierpienia”[37]; ma też nadzieję, że szukając Jezusa Ukrzyżowanego i Opuszczonego[38] odnajdzie Go już tu na ziemi, a potem w wieczności – Zmartwychwstałego[39].

21. „Benedyktyński styl życia” (conversatio morum)[40] w odniesieniu do oblata oznacza stałe uświadamianie sobie konsekracji wynikającej z sakramentu chrztu – życie w obecności Bożej. W konkrecie oznacza to pracę nad doskonaleniem cnoty czystości i chrześcijańskiego ubóstwa[41]. Warunkiem osiągnięcia tych cnót jest wytrwała modlitwa[42].

Oblat, zajmując się sprawami doczesnymi, stara się uporządkować je tak, by odpowiadały woli Boga[43].

22. Wierząc w jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół, oblat zdaje sobie w pełni sprawę z tego, że hierarchiczna władza sprawowana jest w Kościele z woli i ustanowienia Jezusa Chrystusa[44], oraz że urzeczywistnienie pełni życia chrześcijańskiego możliwe jest jedynie dzięki posłuszeństwu (oboedientia) w dziedzinie wiary i obyczajów tym, którzy ją sprawują[45].

Ponadto stara się o prostą uległość pouczeniom Opata i tego, który Opata zastępuje[46].

23. Regułę św. Benedykta uważa oblat za skarbiec życiowej mądrości praktycznej i zarazem nadprzyrodzonej[47], otwarty także dla ludzi świeckich – dla chrześcijan żyjących w dzisiejszym świecie. Czerpiąc z tego skarbca zwraca jednak uwagę nie tyle na szczegółowe przepisy dotyczące uregulowanego życia klasztornego, co na orędzie chrześcijańskie podawane w całości Reguły.

Sercem przyłączając się przez swą oblację do „szkoły służby Pańskiej” (dominici schola servitii)[48] ma świadomość, że w ten sposób urzeczywistnia ideał świętości ukazywany przez Ewangelie w osobie wiernej Służebnicy Pańskiej Maryi[49]. Życie według Reguły św. Benedykta, w której Maryja stoi w tajemniczym cieniu, kieruje chrześcijanina na głębie doskonałego nabożeństwa do Matki Bożej, które polega przede wszystkim na wiernym odtwarzaniu i uobecnianiu Jej życia w czasach i sytuacjach, w których my dzisiaj żyjemy.

24. Formację modlitewną oblata (ora![50]) kształtują trzy podstawowe elementy duchowego życia Zakonu: wsłuchiwanie się w słowo Boże, pełne uczestnictwo w sakramentalnym życiu Kościoła oraz modlitwa osobista. One dopiero umożliwiają sensowną aktywność człowieka – pracę (labora!), która rzeczywiście oddaje cześć Bogu, doskonali osobowość pracującego i służy dobru ludzkości[51].

25. Św. Benedykt zaczyna swoją Regułę pełnym nalegania wezwaniem: „Słuchaj, synu (ausculta!), nauk mistrza i nakłoń ku nim ucho swego serca”, kończy zaś Regułę uroczystą obietnicą: „A wówczas, otoczony opieką Bożą, owe wzniosłe szczyty cnoty i wiedzy (…) ty także kiedyś osiągniesz (pervenies[52])!”.

Oblat więc pilnie wsłuchuje się w natchnione słowo Boże[53]. Lectio divina[54] będąca nieodzownym punktem programu dnia każdego mnicha benedyktyńskiego, jest również nienaruszalnym punktem planu dnia oblata, który dobrze wyczuwa, że „nieznajomość Pisma jest nieznajomością Chrystusa”[55]. Czytanie Pisma Świętego stanowi permanentne przygotowywanie się oblata do codziennej działalności apostolskiej[56].

26. Pełne uczestnictwo w sakramentach Kościoła (opus Dei[57]) oznacza dla oblata przede wszystkim regularne uczestnictwo we Mszy świętej, w której łączy on swoją oblację z Ofiarą Chrystusa[58].

27. W pełni owocne uczestnictwo w Eucharystii możliwe jest dzięki regularnemu i częstemu przystępowaniu do sakramentu pojednania[59]. W ten sposób oblat urzeczywistnia ojcowską radę św. Benedykta, aby wszystko, co złe „natychmiast rozbić o Chrystusa i wyznać (…) ojcu duchownemu”[60]. Przygotowując się do spowiedzi oblat uwzględnia szczególnie te punkty do rachunku sumienia, jakie daje św. Benedykt w rozdziale IV Reguły, mówiącym „O narzędziach dobrych uczynków”.

28. Modlitwa osobista oblata jest formowana przez jego czytanie duchowne, szczególnie jednak przez wysiłek włączania się w wielką modlitwę chórowa mnichów, odmawianą z czterotomowego brewiarza zwanego Monastyczną Liturgią Godzin[61], chociażby w formie skróconej, przystosowanej do własnych możliwości[62].

29. Matka Boża jest dla oblatów wzorem całkowitego oddania się w posłuszeństwie Bogu. Oblaci oddają Jej szczególną cześć w liturgii i modlitwie indywidualnej, szczególnie przez odmawianie różańca.

30. Św. Benedykt przestrzega przed próżnowaniem jako „wrogiem duszy” (otiositas inimica est animae)[63], który pogrąża człowieka w rozterki i przygnębienie[64]. Nie chce widzieć swych uczniów smutnych[65], mają oni żyć i czynić wszystko „w radości Ducha Świętego” (cum gaudio Spiritus Sancti)[66] „aby we wszystkim Bóg był uwielbiony” (ut in omnibus glorificetur Deus)[67].

Oblat więc wypełnia obowiązki swojego stanu i zawodu z sercem gorejącym, z gorliwością Bożą, dobrą[68], stosownie do swych kwalifikacji, które ma obowiązek nieustannie doskonalić[69]. Nadaje swojej „benedyktyńskiej pracy” (labora!)[70] znamię tej chrześcijańskiej doskonałości, która buduje wspólne dobro rodziny ludzkiej i przez to oddaje też prawdziwą chwałę Bogu.

31. Reguła św. Benedykta uczy życia wspólnotowego przepojonego wzajemną miłością, w której nie wolno ustawać (caritatem non derelinquere[71]), umożliwia ona bowiem nieustanną obecność wśród chrześcijan samego Jezusa Chrystusa – obecność przemieniającą świat, sprawiającą cuda, jak to On sam zapowiedział: Gdzie są dwaj lub trzej zebrani w imię Moje, tam jestem pośród nich[72]. Oblat więc stale ćwicząc się w tej miłości[73], wśród swoich rozlicznych obowiązków i prac nie zapomina o swoim zasadniczym obowiązku wobec społeczeństwa: wszędzie, gdzie się znajduje, ma zapewniać także innym życie w obecności Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego[74].

[1] W odróżnieniu od oblatów „regularnych”, przebywających na stałe w klasztorze: Dekl. 34; KK 30-38; kan 304, 321. W odróżnieniu też od Sióstr Oblatek św. Benedykta w Zbuczynie (Zob. Zakony Benedyktyńskie w Polsce, Tyniec 1981, 317-322). Uwaga: Księża Oblaci (OMI) nie są zgromadzeniem benedyktyńskim.

[2] Abp Agostino Mayer OSB, Kongregacja Zakonów i Instytutów Świeckich, prot. Nr 6739/74 Parma.

[3] Zob. RB 59; Dialogi 3,14.

[4] „Regula discretione praecipua” – Vita 36, zob. Dialogi 36.

[5] Kan 298.

[6] Zob. RB 58.

[7] Dekl. nr 30.

[8] Zob. niżej: nr 19.

[9] Kan 298.1 i 204.1.

[10] Zob. RB, Prolog 8-13.40; RB 73; KK 39-42.

[11] Por. RB 58,7.

[12] Por. kan 303.

[13] Chociaż w tradycji innych klasztorów bywa inaczej (zob. kan 307.2), kan 85-93.

[14] Por. Statuty 12. Forma składanego podania: w Dodatku. Przebieg obrzędu: zob. dalej. Kan 317.2-3.

[15] Por. RB 58. Jest to pewna analogia do nowicjatu, jaki przechodzą kandydaci do Zakonu (kan 641-653).

[16] Zob. niżej: Rozdziały II i III.

[17] Zob. dalej.

[18] Gdyby zaniedbanie wynikało nie ze słusznej przyczyny (np. brak czasu danego dnia), lecz z lekceważenia Bożego wezwania do doskonałości. Wynika to z faktu, że oblacja nie jest ślubem (votum), lecz przyrzeczeniem (promissio).

[19] Oblat jest pierwszym z określanych jako domestici fidei: RB 53,2.

[20] Kan 304.1 i 725 oraz 307.1 i 309.

[21] Kan 316 i 305.1 (por. RB 27-28).

[22] Zob. RB 2; kan 311, 317.2 i 319.

[23] Zob. nr 2, 4 i 10.

[24] Por. KK 43-47.

[25] Por. DWCH 2.5.8.10; DA 11; DFK 2.

[26] RB 2,20 (por. dwukrotne in unum w RB 42,3.8).

[27] J 17,21. Miłość wzajemna (por. niżej: nr 31) jest tą rzeczywistością, która pozwala oblatom uczestniczyć w łasce, jaką stwarzają zakonnikom claustra monasterii (RB 4,78).

[28] RB 36; Mt 25,36; por. SDol 7.

[29] Zob. KK 39-42.

[30] Por. RB Prolog 49.

[31] Por. RB 58,7.

[32] Zob. RB 58,17.

[33] Zasadnicza cnota moralna pielgrzymującego ludu Bożego (gr. hypomoné): Łk 8,15; 21,19; Rz 5,5; Tt 5,10; Ap 2,2; 15,10.

[34] Por. RB 58,3.

[35] Por. RB 7,35-37 (por. Ps 27[26],14).

[36] Por. RB 4,21. To zasadnicze „narzędzie warsztatu czynienia dobrze” należy rozumieć jako miłość autentyczną do Chrystusa (zob. J 15,9n) oraz jako autentyczną miłość, z jaką miłuje sam Chrystus (zob. J 15,12-17).

[37] SDol V1,26; por. 1 Kor 2,2.

[38] Mt 26,56; 27,46.

[39] Por. Łk 24,1; J 20,14. SDol VI,26.

[40] Zob. RB 7,10-30. Samo określenie: RB 58,17.

[41] Tak też zawsze rozumiany był przez prawo kościelne mniszy ślub: promitto... conversationem morum meorum(„przyrzekam zakonność obyczajów”) – por. RB 58,17 z DZ nr 12-13.

[42] Zob. niżej: nr 26-29.

[43] DA 7.

[44] KK 18-29.

[45] KK 33 i 34.

[46] Zob. RB 5 (kan 305.1).

[47] Dialogi 36; Paweł VI, Jan Paweł II, Śladami Świętego Benedykta, Tyniec 2008.

[48] RB Prolog 45.

[49] KK 52-69.

[50] Tradycyjnego hasła benedyktynów Ora et labora! nie ma ani w Regule, ani w Dialogach. Trafnie jednak charakteryzuje ono klimat życia benedyktyńskiego, w którym modlitwa rozpoczyna i przesyca całą aktywność człowieka.

[51] Paweł VI, Encyklika o popieraniu rozwoju ludów „Populorum progressio”, Kraków 1967,16n.

[52] Jest to ostatnie słowo Reguły św. Benedykta – por. KO 7.

[53] Por. KO – tamże.

[54] RB 48,1. Dosłownie: „czytanie Boże”.

[55] Św. Hieronim, Komentarz do Księgi Proroka Izajasza, nr 1-2 (zob. MLG IV,1180n).

[56] Por. DA 28-32. Kto przystępuje do aktu oblacji, tym samym zobowiązuje się do czytania każdego dnia przynajmniej jednego zdania Biblii.

[57] „Służba Boża” – począwszy od RB 7,65 określenie to występuje w Regule 17 razy (por. KL 10). Oznacza całość liturgii katolickiej.

[58] KL 48.

[59] Adhortacja Apostolska Jana Pawła II – O pojednaniu i pokucie „Reconciliatio et paenitentia”, Rzym 1984, nr 28-33; por. Rytuał – „Obrzędy pokuty”, Katowice 1981, 17.

[60] RB 4,50; por. RB Prolog 28.

[61] Tipografia Poliglotta Vaticana, 1985.

[62] Zob. KL 89.

[63] RB 48,1.

[64] Zob. Dialogi 6.

[65] Zob. RB 27,3; 35,3.

[66] RB 49,6.

[67] RB 57,9. W pismach benedyktyńskich określenie to często przytaczane jest w skrócie UIOGD.

[68] Por. RB 64,6; 72,2.

[69] KDK 43.

[70] „Pracuj!” – zob. wyżej: uwaga do nr 24.

[71] RB 4,26; por. J 13,34; 15,12-17; 1 P 4,8. Jak zasadniczą sprawą w życiu benedyktyńskim jest wypełnianie nie tylko przykazania miłości bliźniego, lecz nadto przykazania Jezusa miłości wzajemnej, świadczy fakt, że św. Benedykt przypomina o niej w Regule aż dziewięć razy.

[72] Mt 18,20.

[73] Por. wyżej: nr 19-30, szczególnie zaś 20 oraz 23 i 30.

[74] Zob. DM 15-18; kan 311 i 303.