Oblaci

STATUTY OBLATÓW ŚWIECKICH

OPACTWA NARODZENIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W LUBINIU

 

Wprowadzenie

Pierwsze w historii Statuty Oblatów Świeckich[1] wszystkich benedyktyńskich klasztorów zatwierdził – na prośbę ówczesnego Opata Prymasa, O. Hildebranda de Hemptine – papież św. Pius X w roku 1904.

Po II Soborze Watykańskim Statuty oblatów opierały się na zaleceniach rzymskiej Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich, skierowanych do opata w Parmie, odnoszących się jednak do instytucji oblatów w całym Zakonie[2].

 

Rys historyczny

Oblacja benedyktyńska sięga swymi początkami czasów samego św. Benedykta. W jego Regule – jak również w Drugiej KsiędzeDialogów św. Grzegorza Wielkiego, biografa Patriarchy mnichów Zachodu – czytamy o dzieciach, które chrześcijańscy rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem oblatio – „oddanie, ofiarowanie, poświęcenie”[3].

W miarę jednak upływu wieków „oblacja” zaczyna oznaczać akt, mocą którego mężczyźni i kobiety oddają swoje usługi i siebie samych klasztorowi, poddając się też całkowicie jego kierownictwu duchowemu.

W ten sposób powstał specyficzny typ duchowości ludzi żyjących normalnie w świecie, opierających wszakże swój styl życia chrześcijańskiego na pełnej mądrości i wewnętrznej harmonii[4] Regule św. Benedykta oraz na tym wszystkim, co wynika z bezpośrednich kontaktów z konkretną rodziną zakonną, do której – przez złożenie oblackich przyrzeczeń – zostali niejako wszczepieni.

 

Rozdział I: Oblacja

1. Oblacja jest religijnym aktem publicznym[5], przez który chrześcijanin oddaje się Bogu i włącza się w sposób rzeczywisty do konkretnej rodziny benedyktyńskiej, jakkolwiek w sposób inny niż w wypadku osób składających śluby[6] lub dopuszczanych do oblatury regularnej[7]. Jego zobowiązania chrzcielne, powtórzone zdecydowanie przy bierzmowaniu i corocznie ponawiane w Wigilię Paschalną, nabierają teraz charakteru dodatkowego: konsekracji Bogu według ducha Reguły św. Benedykta[8].

2.1 Oblatem może być chrześcijanin świecki, tak stanu wolnego jak i żyjący w małżeństwie, a także kapłan diecezjalny[9]. Pozostając w swoim środowisku, znajduje on – przez złączenie ze wspólnotą monastyczną – ukierunkowanie swojego życia charakterystyczne dla chrześcijan żyjących duchem Reguły św. Benedykta. Czuje się pobudzony do nieustannych wysiłków, by prawdziwie odpowiedzieć na wezwanie Boże do pełni ewangelicznej świętości[10]: do bardziej konsekwentnego „szukania Boga”[11] niż to czynił uprzednio[12].

2.2 Prefekt oblatów, działając w porozumieniu ze wspólnotą oblatów, może nadać tytuł oblata honorowego osobie zasłużonej dla tej wspólnoty.

3.1 Nie mogą być dopuszczone do oblacji osoby, które nie ukończyły jeszcze 18-go roku życia. Według tradycji Opactwa nie dopuszcza się do oblacji osób, które należą już do jakiegoś trzeciego zakonu lub bractw podobnych[13].

3.2 Opat udziela dyspensy od przyrzeczeń oblackich w wypadku zgłoszenia przez oblata ugruntowanego zamiaru przystąpienia do innego stowarzyszenia wiernych działającego w oparciu o normy tytułu V księgi II Kodeksu Prawa Kanonicznego.

4. Do oblacji należy przystępować z pełną świadomością zobowiązań, jakie z niej wynikają. Są one ukazane w Rozdziałach II i III Statutów.

Pragnący przyłączyć się do lubińskiej wspólnoty w charakterze oblata, wobec zgromadzonych oblatów składa podanie o przyjęcie na okres próby do wspólnoty oblatów, wręczając je prefektowi oblatów[14]. Następuje okres formacji, który ma na celu przede wszystkim pogłębienie znajomości Reguły oraz intensywne dostosowywanie swego postępowania do jej ducha. Wymagane jest uczestniczenie w braterskich spotkaniach oblatów, które odbywają się w Lubiniu. Zaleca się także udział w liturgii klasztoru w zakresie, jaki jest możliwy dla oblata.

Ten okres formacyjny, zwany inaczej „nowicjatem oblackim”, trwa przynajmniej jeden rok[15].

5. Jeżeli proszący o przyjęcie do grona oblatów wypełnił stawiane mu warunki[16], to po okresie próby może być dopuszczony do złożenia przyrzeczeń oblackich[17]. Jeżeli jednak kandydat bez słusznej przyczyny lub bez powiadomienia o takiej przyczynie prefekta oblatów, albo koordynatora grupy oblatów, zaniecha kontaktów z tymi przełożonymi przez okres półroczny, prefekt oblatów za wiedzą wspólnoty oblatów usuwa go z grona nowicjuszy oblackich. Nie wyklucza to możliwości ponownego ubiegania się o dopuszczenie do oblacji.

6. Chociaż oblacja nie jest ślubem, ma jednak charakter trwałego przyrzeczenia składanego Bogu. Jej nieprzestrzeganie jest na pewno niedoskonałością w miłości, nie pociąga wszakże za sobą winy rozumianej jako grzech śmiertelny; może być jednak grzechem powszednim[18].

7. Jakkolwiek oblacja w Lubiniu stanowi podstawę dla duchowej łączności i przynależności do monastycznej wspólnoty lubińskiej, za pośrednictwem jednak tej wspólnoty włącza do całego Zakonu Benedyktyńskiego.

8. Dokument oblacji przechowywany jest w archiwum Opactwa, gdzie znajduje się również wykaz wszystkich oblatów.

9. Każdy inny dom benedyktyński, męski czy żeński, może przyjmować oblatów i oblatki.

10. Oblat ma prawo ubiegać się o okresowy pobyt w klasztorze lubińskim w charakterze stażysty[19]. Dotyczy to mężczyzn. Paniom proponujemy podobny pobyt w domach sióstr.

 

Rozdział II: Oblaci a mnisza wspólnota lubińska

11.1 Opactwo Lubińskie otwarte jest na przyjmowanie oblatów do swojej rodziny duchowej. Akt oblacji ustanawia obustronną więź łączącą oblata z klasztorem oraz klasztor z oblatem[20].

11.2 Więź ta ulega zerwaniu ipso facto wskutek popełnienia przez oblata czynów określonych w kanonie 316.1 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

11.3 Opat może wykluczyć oblata ze wspólnoty wskutek dokonania przez oblata innego czynu niegodziwego[21].

11.4 W wypadkach wskazanych w pkt 11.2 i 11.3 prefekt oblatów umieszcza odpowiednią adnotację na dokumencie oblacji.

12.1 Troska o oblatów spoczywa zasadniczo na Opacie. Opat wszakże wyznacza jednego spośród zakonników bezpośrednio odpowiedzialnym prefektem oblatów[22].

12.2 Prefekt oblatów może mianować spośród grona oblatów koordynatora grupy oblatów na okres trzech lat, z możliwością ponownego wyboru tej samej osoby na kolejne okresy lub skrócenia kadencji z ważnych i trwałych przyczyn, uniemożliwiających wypełnianie statutowych obowiązków. Dokonanie wyboru może zostać poprzedzone konsultacją wśród oblatów, przeprowadzoną podczas dnia skupienia lub w drodze korespondencyjnej.

12.3 Obowiązkiem koordynatora, realizowanym w porozumieniu i z aprobatą prefekta oblatów pozostaje:

a) przygotowanie dni skupienia i rekolekcji poprzez zapewnienie możliwości korzystania z sakramentu pokuty, konferencji, kaplicy, sali konferencyjnej oraz zakwaterowania i posiłków

b) przygotowanie obrzędów przyjęcia do nowicjatu i złożenia przyrzeczeń oblackich

c) prowadzenie korespondencji i rozmów z oblatami i kandydatami na oblatów

d) sporządzanie sprawozdań z dni skupienia, koordynacja tekstów zamieszczanych na internetowej stronie oblatów

e) przeprowadzanie kwesty pieniężnej wśród oblatów i dokonywanie zakupów oraz sporządzanie rocznego sprawozdania z tych działań

12.4 Obowiązki wymienione w pkt 12.3, zarówno w części jak i w całości, prefekt oblatów może czasowo powierzyć innemu oblatowi, o ile występuje przemijająca przyczyna niemożności ich wykonywania przez koordynatora grupy oblatów.

12.5 Opat, po przeprowadzeniu konsultacji z prefektem oblatów i wspólnotą oblatów, może wśród niej powołać dla określonych potrzeb duszpasterskich grupę oblatów według kryterium terytorialnego, stanowego, wiekowego bądź innego, zgodnie ze swoim uznaniem.

12.6 Dla każdej z grup oblatów powołanych w trybie określonym w 12.5 powołany zostaje koordynator partykularnej grupy oblatów.

Podstawowym jego obowiązkiem jest koordynacja pracy w powierzonej mu grupie, przy zachowaniu jedności z całą wspólnotą oblatów.

Zakres jego pozostałych obowiązków wyznaczają odpowiednio stosowane punkty 12.2, 12.3 oraz 12.4 Statutów.

13. Klasztor, zgodnie ze swą blisko tysiącletnią tradycją, umożliwia oblatowi uczestnictwo w życiu modlitwy i ofiary swojej wspólnoty. Stwarza też możliwości nieustannego doskonalenia duchowej formacji oblata[23]. Jedną z ważnych posług w tym zakresie są organizowane przez klasztor rekolekcje zamknięte oblatów.

14. Oblat zobowiązuje się do stylu życia, który zapewnia promieniowanie duchowości benedyktyńskiej poza mury klasztoru. Daje świadectwo chrześcijańskiej wartości życia benedyktyńskiego[24] stwarzając w swej rodzinie i w swoim środowisku atmosferę sprzyjającą budzeniu się powołań[25].

15. Oblaci tworzą miedzy sobą więzi oparte na braterskiej przyjaźni, będącej wyrazem ducha miłości, który łączy ich nie tylko z braćmi lubińskiej wspólnoty, lecz także między sobą. Bowiem omnes in Christo unum sumus – „wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie”[26], stosownie do pragnienia Jezusa Chrystusa wyrażonego w Jego Modlitwie Arcykapłańskiej: Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał[27].

16. „Przede wszystkim i ponad wszystko” każdy z oblatów przejęty jest troską o tych, którzy są chorzy, zwłaszcza spośród wspólnoty oblatów. Służy im rzeczywiście jak Chrystusowi, bo On sam powiedział: Byłem chory, a odwiedziliście Mnie[28]. Wyrabia w sobie delikatność serca, którą ma się odznaczać każdy z członków wspólnoty benedyktyńskiej.

17. Między oblatami poszczególnych klasztorów powinna istnieć żywa więź i solidarność. Przyczynia się ona do wzajemnego ubogacenia, wymiany doświadczeń oraz poszerzenia kręgu braterskiej przyjaźni.

18. Każdy oblat powinien zadbać o to, by po jego śmierci zawiadomiono o tym fakcie wspólnotę Opactwa. W intencji zmarłego oblata należy odprawić w Opactwie Mszę świętą, jeżeli to możliwe – konwentualną. Oblaci powinni pamiętać w modlitwie o zmarłych członkach wspólnoty oblatów.

 

Rozdział III: Życie duchowe oblatów

19. Oblat ma żywe poczucie swego powołania do świętości, nieustannie przeżywa tajemnicę paschalną – przechodzenie z niewoli grzechu do nowego życia w wolności dzieci Bożych[29]. Nie czyni tego opieszale i leniwie, lecz „biegnąc drogą przykazań Bożych” (curritur via mandatorum Dei)[30]. Przewodnikiem jest mu wielki uczeń Chrystusa i Apostoł Narodów św. Benedykt. Postępując według ducha jego Reguły, stawia sobie za cel „prawdziwe szukanie Boga” (revera Deum quaerere)[31] – przez swoją stałość, przez przyjęcie benedyktyńskiego stylu życia i przez posłuszeństwo[32].

20. „Stałość” (stabilitas) oblat rozumie jako ewangeliczną cnotę wytrwałości[33] w dążeniu do doskonałej miłości Chrystusa wśród różnorakich „przykrości i utrudnień”[34]. Praktykuje przede wszystkim czwarty stopień benedyktyńskiej pokory (humilitas): „w sprawach trudnych i w przeciwnościach, a nawet doznając jakiejś krzywdy”, zachowuje cierpliwość; a „znosząc wszystko” nie słabnie i nie odchodzi, gdyż Pismo mówi: Niech się twe serce umocni i wyczekuj Pana![35]. Niczego nie przedkłada nad miłość Chrystusa[36], o którym wie, że „znajduje się wewnątrz, w samym sercu ludzkiego cierpienia”[37]; ma też nadzieję, że szukając Jezusa Ukrzyżowanego i Opuszczonego[38] odnajdzie Go już tu na ziemi, a potem w wieczności – Zmartwychwstałego[39].

21. „Benedyktyński styl życia” (conversatio morum)[40] w odniesieniu do oblata oznacza stałe uświadamianie sobie konsekracji wynikającej z sakramentu chrztu – życie w obecności Bożej. W konkrecie oznacza to pracę nad doskonaleniem cnoty czystości i chrześcijańskiego ubóstwa[41]. Warunkiem osiągnięcia tych cnót jest wytrwała modlitwa[42].

Oblat, zajmując się sprawami doczesnymi, stara się uporządkować je tak, by odpowiadały woli Boga[43].

22. Wierząc w jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół, oblat zdaje sobie w pełni sprawę z tego, że hierarchiczna władza sprawowana jest w Kościele z woli i ustanowienia Jezusa Chrystusa[44], oraz że urzeczywistnienie pełni życia chrześcijańskiego możliwe jest jedynie dzięki posłuszeństwu (oboedientia) w dziedzinie wiary i obyczajów tym, którzy ją sprawują[45].

Ponadto stara się o prostą uległość pouczeniom Opata i tego, który Opata zastępuje[46].

23. Regułę św. Benedykta uważa oblat za skarbiec życiowej mądrości praktycznej i zarazem nadprzyrodzonej[47], otwarty także dla ludzi świeckich – dla chrześcijan żyjących w dzisiejszym świecie. Czerpiąc z tego skarbca zwraca jednak uwagę nie tyle na szczegółowe przepisy dotyczące uregulowanego życia klasztornego, co na orędzie chrześcijańskie podawane w całości Reguły.

Sercem przyłączając się przez swą oblację do „szkoły służby Pańskiej” (dominici schola servitii)[48] ma świadomość, że w ten sposób urzeczywistnia ideał świętości ukazywany przez Ewangelie w osobie wiernej Służebnicy Pańskiej Maryi[49]. Życie według Reguły św. Benedykta, w której Maryja stoi w tajemniczym cieniu, kieruje chrześcijanina na głębie doskonałego nabożeństwa do Matki Bożej, które polega przede wszystkim na wiernym odtwarzaniu i uobecnianiu Jej życia w czasach i sytuacjach, w których my dzisiaj żyjemy.

24. Formację modlitewną oblata (ora![50]) kształtują trzy podstawowe elementy duchowego życia Zakonu: wsłuchiwanie się w słowo Boże, pełne uczestnictwo w sakramentalnym życiu Kościoła oraz modlitwa osobista. One dopiero umożliwiają sensowną aktywność człowieka – pracę (labora!), która rzeczywiście oddaje cześć Bogu, doskonali osobowość pracującego i służy dobru ludzkości[51].

25. Św. Benedykt zaczyna swoją Regułę pełnym nalegania wezwaniem: „Słuchaj, synu (ausculta!), nauk mistrza i nakłoń ku nim ucho swego serca”, kończy zaś Regułę uroczystą obietnicą: „A wówczas, otoczony opieką Bożą, owe wzniosłe szczyty cnoty i wiedzy (…) ty także kiedyś osiągniesz (pervenies[52])!”.

Oblat więc pilnie wsłuchuje się w natchnione słowo Boże[53]Lectio divina[54] będąca nieodzownym punktem programu dnia każdego mnicha benedyktyńskiego, jest również nienaruszalnym punktem planu dnia oblata, który dobrze wyczuwa, że „nieznajomość Pisma jest nieznajomością Chrystusa”[55]. Czytanie Pisma Świętego stanowi permanentne przygotowywanie się oblata do codziennej działalności apostolskiej[56].

26. Pełne uczestnictwo w sakramentach Kościoła (opus Dei[57]) oznacza dla oblata przede wszystkim regularne uczestnictwo we Mszy świętej, w której łączy on swoją oblację z Ofiarą Chrystusa[58].

27. W pełni owocne uczestnictwo w Eucharystii możliwe jest dzięki regularnemu i częstemu przystępowaniu do sakramentu pojednania[59]. W ten sposób oblat urzeczywistnia ojcowską radę św. Benedykta, aby wszystko, co złe „natychmiast rozbić o Chrystusa i wyznać (…) ojcu duchownemu”[60]. Przygotowując się do spowiedzi oblat uwzględnia szczególnie te punkty do rachunku sumienia, jakie daje św. Benedykt w rozdziale IV Reguły, mówiącym „O narzędziach dobrych uczynków”.

28. Modlitwa osobista oblata jest formowana przez jego czytanie duchowne, szczególnie jednak przez wysiłek włączania się w wielką modlitwę chórowa mnichów, odmawianą z czterotomowego brewiarza zwanego Monastyczną Liturgią Godzin[61], chociażby w formie skróconej, przystosowanej do własnych możliwości[62].

29. Matka Boża jest dla oblatów wzorem całkowitego oddania się w posłuszeństwie Bogu. Oblaci oddają Jej szczególną cześć w liturgii i modlitwie indywidualnej, szczególnie przez odmawianie różańca.

30. Św. Benedykt przestrzega przed próżnowaniem jako „wrogiem duszy” (otiositas inimica est animae)[63], który pogrąża człowieka w rozterki i przygnębienie[64]. Nie chce widzieć swych uczniów smutnych[65], mają oni żyć i czynić wszystko „w radości Ducha Świętego” (cum gaudio Spiritus Sancti)[66] „aby we wszystkim Bóg był uwielbiony” (ut in omnibus glorificetur Deus)[67].

Oblat więc wypełnia obowiązki swojego stanu i zawodu z sercem gorejącym, z gorliwością Bożą, dobrą[68], stosownie do swych kwalifikacji, które ma obowiązek nieustannie doskonalić[69]. Nadaje swojej „benedyktyńskiej pracy” (labora!)[70] znamię tej chrześcijańskiej doskonałości, która buduje wspólne dobro rodziny ludzkiej i przez to oddaje też prawdziwą chwałę Bogu.

31. Reguła św. Benedykta uczy życia wspólnotowego przepojonego wzajemną miłością, w której nie wolno ustawać (caritatem non derelinquere[71]), umożliwia ona bowiem nieustanną obecność wśród chrześcijan samego Jezusa Chrystusa – obecność przemieniającą świat, sprawiającą cuda, jak to On sam zapowiedział: Gdzie są dwaj lub trzej zebrani w imię Moje, tam jestem pośród nich[72]. Oblat więc stale ćwicząc się w tej miłości[73], wśród swoich rozlicznych obowiązków i prac nie zapomina o swoim zasadniczym obowiązku wobec społeczeństwa: wszędzie, gdzie się znajduje, ma zapewniać także innym życie w obecności Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego[74].

 


[1] W odróżnieniu od oblatów „regularnych”, przebywających na stałe w klasztorze: Dekl. 34; KK 30-38; kan 304, 321. W odróżnieniu też od Sióstr Oblatek św. Benedykta w Zbuczynie (Zob. Zakony Benedyktyńskie w Polsce, Tyniec 1981, 317-322). Uwaga: Księża Oblaci (OMI) nie są zgromadzeniem benedyktyńskim.

[2] Abp Agostino Mayer OSB, Kongregacja Zakonów i Instytutów Świeckich, prot. Nr 6739/74 Parma.

[3] Zob. RB 59; Dialogi 3,14.

[4] „Regula discretione praecipua” – Vita 36, zob. Dialogi 36.

[5] Kan 298.

[6] Zob. RB 58.

[7] Dekl. nr 30.

[8] Zob. niżej: nr 19.

[9] Kan 298.1 i 204.1.

[10] Zob. RB, Prolog 8-13.40; RB 73; KK 39-42.

[11] Por. RB 58,7.

[12] Por. kan 303.

[13] Chociaż w tradycji innych klasztorów bywa inaczej (zob. kan 307.2), kan 85-93.

[14] Por. Statuty 12. Forma składanego podania: w Dodatku. Przebieg obrzędu: zob. dalej. Kan 317.2-3.

[15] Por. RB 58. Jest to pewna analogia do nowicjatu, jaki przechodzą kandydaci do Zakonu (kan 641-653).

[16] Zob. niżej: Rozdziały II i III.

[17] Zob. dalej.

[18] Gdyby zaniedbanie wynikało nie ze słusznej przyczyny (np. brak czasu danego dnia), lecz z lekceważenia Bożego wezwania do doskonałości. Wynika to z faktu, że oblacja nie jest ślubem (votum), lecz przyrzeczeniem (promissio).

[19] Oblat jest pierwszym z określanych jako domestici fidei: RB 53,2.

[20] Kan 304.1 i 725 oraz 307.1 i 309.

[21] Kan 316 i 305.1 (por. RB 27-28).

[22] Zob. RB 2; kan 311, 317.2 i 319.

[23] Zob. nr 2, 4 i 10.

[24] Por. KK 43-47.

[25] Por. DWCH 2.5.8.10; DA 11; DFK 2.

[26] RB 2,20 (por. dwukrotne in unum w RB 42,3.8).

[27] J 17,21. Miłość wzajemna (por. niżej: nr 31) jest tą rzeczywistością, która pozwala oblatom uczestniczyć w łasce, jaką stwarzają zakonnikom claustra monasterii (RB 4,78).

[28] RB 36; Mt 25,36; por. SDol 7.

[29] Zob. KK 39-42.

[30] Por. RB Prolog 49.

[31] Por. RB 58,7.

[32] Zob. RB 58,17.

[33] Zasadnicza cnota moralna pielgrzymującego ludu Bożego (gr. hypomoné): Łk 8,15; 21,19; Rz 5,5; Tt 5,10; Ap 2,2; 15,10.

[34] Por. RB 58,3.

[35] Por. RB 7,35-37 (por. Ps 27[26],14).

[36] Por. RB 4,21. To zasadnicze „narzędzie warsztatu czynienia dobrze” należy rozumieć jako miłość autentyczną do Chrystusa (zob. J 15,9n) oraz jako autentyczną miłość, z jaką miłuje sam Chrystus (zob. J 15,12-17).

[37] SDol V1,26; por. 1 Kor 2,2.

[38] Mt 26,56; 27,46.

[39] Por. Łk 24,1; J 20,14. SDol VI,26.

[40] Zob. RB 7,10-30. Samo określenie: RB 58,17.

[41] Tak też zawsze rozumiany był przez prawo kościelne mniszy ślub: promitto... conversationem morum meorum(„przyrzekam zakonność obyczajów”) – por. RB 58,17 z DZ nr 12-13.

[42] Zob. niżej: nr 26-29.

[43] DA 7.

[44] KK 18-29.

[45] KK 33 i 34.

[46] Zob. RB 5 (kan 305.1).

[47] Dialogi 36; Paweł VI, Jan Paweł II, Śladami Świętego Benedykta, Tyniec 2008.

[48] RB Prolog 45.

[49] KK 52-69.

[50] Tradycyjnego hasła benedyktynów Ora et labora! nie ma ani w Regule, ani w Dialogach. Trafnie jednak charakteryzuje ono klimat życia benedyktyńskiego, w którym modlitwa rozpoczyna i przesyca całą aktywność człowieka.

[51] Paweł VI, Encyklika o popieraniu rozwoju ludów „Populorum progressio”, Kraków 1967,16n.

[52] Jest to ostatnie słowo Reguły św. Benedykta – por. KO 7.

[53] Por. KO – tamże.

[54] RB 48,1. Dosłownie: „czytanie Boże”.

[55] Św. Hieronim, Komentarz do Księgi Proroka Izajasza, nr 1-2 (zob. MLG IV,1180n).

[56] Por. DA 28-32. Kto przystępuje do aktu oblacji, tym samym zobowiązuje się do czytania każdego dnia przynajmniej jednego zdania Biblii.

[57] „Służba Boża” – począwszy od RB 7,65 określenie to występuje w Regule 17 razy (por. KL 10). Oznacza całość liturgii katolickiej.

[58] KL 48.

[59] Adhortacja Apostolska Jana Pawła II – O pojednaniu i pokucie „Reconciliatio et paenitentia”, Rzym 1984, nr 28-33; por. Rytuał – „Obrzędy pokuty”, Katowice 1981, 17.

[60] RB 4,50; por. RB Prolog 28.

[61] Tipografia Poliglotta Vaticana, 1985.

[62] Zob. KL 89.

[63] RB 48,1.

[64] Zob. Dialogi 6.

[65] Zob. RB 27,3; 35,3.

[66] RB 49,6.

[67] RB 57,9. W pismach benedyktyńskich określenie to często przytaczane jest w skrócie UIOGD.

[68] Por. RB 64,6; 72,2.

[69] KDK 43.

[70] „Pracuj!” – zob. wyżej: uwaga do nr 24.

[71] RB 4,26; por. J 13,34; 15,12-17; 1 P 4,8. Jak zasadniczą sprawą w życiu benedyktyńskim jest wypełnianie nie tylko przykazania miłości bliźniego, lecz nadto przykazania Jezusa miłości wzajemnej, świadczy fakt, że św. Benedykt przypomina o niej w Regule aż dziewięć razy.

[72] Mt 18,20.

[73] Por. wyżej: nr 19-30, szczególnie zaś 20 oraz 23 i 30.

[74] Zob. DM 15-18; kan 311 i 303.

WESPRZYJ NAS


Z reguły św. Benedykta

Chorzy bracia powinni mieć wyznaczoną sobie oddzielną celę oraz bogobojnego, pilnego i troskliwego pielęgniarza. Chorym należy udostępnić korzystanie z łaźni, ilekroć jest to dla nich wskazane; zdrowym zaś, a zwłaszcza młodym, trzeba na to rzadziej pozwalać. Także na spożywanie potraw mięsnych wypada pozwalać dla wzmocnienia chorym bardzo osłabionym, lecz gdy im się polepszy, niech wszyscy zgodnie ze zwyczajem powstrzymują się od jedzenia mięsa. Niech zaś będzie główną troską opata, aby szafarz i pielęgniarze nie zaniedbywali chorych, na niego bowiem spada odpowiedzialność za wszystkie winy uczniów.

 
PLAN DNIA
Dzień powszedni
6:00
Jutrznia
6:30
Medytacja, rozmyślanie
7:15
Msza święta
8:00
Śniadanie
9:00
Praca
12:15
Modlitwa południowa
12:30
Obiad
14:00
Praca
17:00
Nieszpory (sobota 15:00)
18:00
Kolacja
20:00
Kompleta
Niedziela
6:00
Jutrznia
6:30
Medytacja, rozmyślanie
8:00
Śniadanie
11:30
Msza Święta
13:00
Modlitwa południowa
13:15
Obiad
17:30
Nieszpory
20:00
Kompleta i Godzina czytań
MSZE ŚWIĘTE W OPACTWIE
Niedziela i uroczystości
7:30
 
9:30
 
11:30
Konwentualna
19:00
 

 

Poniedziałek - sobota
7:15
Konwentualna
18:00
(w poniedziałek w kościele pw. św. Leonarda)

 

W święta zniesione
7:30
Konwentualna
10:00
 
18:00

Polecamy

Używamy plików cookies Ta witryna korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności i plików Cookies .
Korzystanie z niniejszej witryny internetowej bez zmiany ustawień jest równoznaczne ze zgodą użytkownika na stosowanie plików Cookies. Zrozumiałem i akceptuję.
185 0.090334177017212