Dzieje kultu sługi Bożego O. Bernarda z Wąbrzeźna
Rok 1620
Zaraza w Grodzisku. O. Bernard pobłogosławił studnię. Woda z tej studni uzdrowiła ludność z zarazy i ocaliła miasto. Do 1835 r., co roku mieszkańcy Grodziska dostarczali klasztorowi w dowód wdzięczności beczkę piwa za pobłogosławienie przez Bernarda tamtejszego źródła.
Rok 1625
Zabezpieczono grób O. Bernarda. Jego ciało wraz z dawną trumną umieszczono w nowej, składając ją w tym samym grobie.
Rok 1626
Biskup-sufragan poznański Jan Trach Gniński, doznawszy cudownego uzdrowienia ufundował sarkofag nad grobem O. Bernarda, który przetrwał do 1794 r.
Rok 1629
Biskup poznański Maciej Łubieński zlecił swemu sufraganowi wyznaczenie komisji dla zbadania łask i nadzwyczajnych uzdrowień wypraszanych przez O. Bernarda. Komisja mianowana przez biskupa-sufragana Jana Baykowskiego zebrała się po raz pierwszy w Lubiniu 8 lipca 1629 roku. Po przesłuchaniu świadków na miejscu, komisja dostarczyła biskupowi sprawozdanie datowane na 17 kwietnia 1630 r.
2 maja 1631r.
Biskup poznański Maciej Łubieński, na prośbę benedyktynów, mianował stałą komisję do spisywania i badania łask uzyskiwanych u grobu O. Bernarda [AAP, APS 3,10].
Rok 1639
O. Jacek Zimowicz, przeor lubiński, rozpoczął zabiegi o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego. W tym celu nawiązał kontakt z O. Fryderykiem Szembekiem, jezuitą, który jako ekspert prowadził już kilka spraw tego rodzaju. O. Szembek okazał chęć pomocy, ale wcześniej podjęte zobowiązania zmusiły go do odłożenia bezpośrednich działań, a ciężka choroba i śmierć udaremniły nawiązaną współpracę.
15 grudnia 1645r.
Biskup chełmiński Kasper Działyński, w którego diecezji leżało Wąbrzeźno, zarządził tak zwaną „inkwizycję”, czyli spisanie podstawowego aktu do procesu informacyjnego, którego wyniki miały być wysłane do Rzymu. [AAP APS 3,15]
19 czerwca 1686r.
Biskup-sufragan poznański Hieronim Wierzbowski na prośbę benedyktynów lubińskich osobiście uczestniczył w przesłuchaniu zeznań Wojciecha Marka, 104-letniego starca, który znał osobiście O. Bernarda [AAP APS 3,22]
Rok 1707
Podczas wojny północnej opactwo benedyktynów zostało splądrowane, a materiały dotyczące kultu O. Bernarda częściowo zniszczone.
23 sierpnia 1708r.
Magistrat miasta Grodziska wystawił dokument o łaskach uzyskanych za wstawiennictwem O. Bernarda [AAP APS 3,25]
26 maja 1739r.
Magistrat miasta Śremu wystawił dokument o łaskach uzyskanych za wstawiennictwem O. Bernarda [AAP APS 3,30]
Rok 1794
Opat lubiński Stanisław Kieszkowski wznowił beatyfikację O. Bernarda. Jego grób został ponownie otwarty.
Rok 1815
Władze pruskie zakazały organizowania pielgrzymek do grobu O. Bernarda.
Rok 1836
Kasata opactwa przez władze pruskie; grób O. Bernarda był nadal stale nawiedzany przez pielgrzymów; zdobiono go kwiatami, stawiano świece, zamawiano u diecezjalnych duszpasterzy msze święte z prośbą o jego wstawiennictwo.
Rok 1854
Ks. Aleksy Prusinowski, proboszcz grodziski, zwrócił się do arcybiskupa poznańskiego i gnieźnieńskiego Leona Przyłuskiego (1845-1865), z prośbą o wyrażenie zgody na dalsze prowadzenie przewodu informacyjnego w procesie beatyfikacyjny na podstawie nagromadzonych dokumentów. Później przedłożono tę sprawę arcybiskupowi Juliuszowi Dinderowi (1886-1890), jednakże bez widocznych rezultatów.
Rok 1881
Dziekan grodziski, ks. Marcin Chwaliszewski, wydał na koszt własny sumiennie opracowany życiorys O. Bernard jako wyraz dalszych starań o beatyfikację Sługi Bożego.
Rok 1923
Powrót benedyktynów do Lubinia.
Rok 1939
Wywiezienie benedyktynów do Dachau.
8 września 1949r.
Benedyktyni lubińscy skierowali prośbę o wznowienie starań beatyfikacyjnych do arcybiskupa Walentego Dymka. Arcybiskup polecił pełniejsze zebranie materiałów historycznych.
Rok 1957
Ponowna prośba skierowana do arcybiskupa Antoniego Baraniaka. Arcybiskup przyjął ją przychylnie i zarządził badania nad stwierdzeniem „famae sanctitatis” (sławy świętości).
31 grudnia 1967r.
Arcybiskup Antoni Baraniak wyraził zgodę, aby O. Stanisław Szymański jezuita został postulatorem w procesie beatyfikacyjnym O. Bernarda.
14 czerwca 1968r.
Arcybiskup Antoni Baraniak zatwierdził komisję, która rozpoczęła gromadzenie materiałów dowodowych (ks. dr Marian Banaszak, ks. dr Jan Gierliński, ks. dr Wojciech Raczkowski, O. Bernard Walczak OSB i postulator O. Stanisław Szymański).
26 stycznia 1981r.
Arcybiskup Jerzy Stroba mianował nowych członków Komisji Historycznej po śmierci poprzedników (prof. W. Dworzaczek, prof. J. Pajewski).
23 lipca 1982r.
Zmarł O. Stanisław Szymański; tymczasowym postulatorem w procesie beatyfikacyjnym został ks. dr Olech Górski
20 kwietnia 1983r.
Zmarł ks. Olech Górski.
