Kult świętych w Kościele od wczesnych wieków był związany z relikwiami. Groby męczenników były częstym miejscem modlitw, nad grobami męczenników sprawowano Msze św. Również świątynie były budowane nad grobami świętych jak np. Bazylika św. Piotra nad jego grobem. Od IV wieku przyjął się zwyczaj umieszczania relikwii męczenników w ołtarzach, ze względu na to, że "ciała męczenników stały się ołtarzem dla Boga". Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego uczyniło ten zwyczaj aktualnym stwierdzając, że „należy zachować zwyczaj składania pod ołtarzem poświęconym relikwii świętych, chociażby nie byli męczennikami. Dla uczczenia ciał męczenników oraz in. świętych, jak i dla zaznaczenia prawdy, że ofiara członków wywodzi swój początek z ofiary Głowy, wypada nad ich grobami wznosić ołtarze albo składać relikwie pod ołtarzami tak, by zwycięskie ofiary znalazły się w tym miejscu, gdzie Chrystus jest ofiarą. Lecz On za wszystkich cierpiał, na ołtarzu, oni pod ołtarzem, gdyż Jego męką zostali odkupieni”.
W naszym kościele opackim dzięki ciągłości i zróżnicowaniu historii poszczególnych ołtarzy możemy odnaleźć różne sposoby umieszczania relikwii w ołtarzach. Nasze najstarsze ołtarze nie posiadały jednolitej kamiennej mensy, jak to jest w dzisiejszym zwyczaju. W środku powierzchni ołtarzowej - drewnianej lub ceglanej, zostawiano specjalne wgłębienie na portatyl (tzw. ołtarz przenośny)- kamień poświęcany przez biskupa z dołączonymi pod nim relikiwiami w celu umieszczenia go w konkretnym ołtarzu. Taki sposób umieszczenia relikwii jest zastosowany we wszystkich ołtarzach bocznych naszego kościoła. W wyniku zmian wystroju kościoła i przebudowy związanej z powstaniem kaplicy św. Benedykta w 1758 roku mianowano o. Celestyna Szwejnerta "przełożonym figuralnych chóru i budowy klasztoru". On to doprowadził do powstania nowych ołtarzy, najpierw czterech murowanych: "najpierw wzniesionych z palonej cegły, od podwalin, potem udoskonalonych sztuką mozaikową" ("primo de latere cocto a fundamentis erecta, deinde opere mosaico perfecta steterunt"), a następnie dwóch drewnianych. Portatyle do wszystkich tych ołtarzy miały formę kamienia osadzonego w drewnianej obudowie w której od spodu pod listwą zamieszczono relikwie. Ze względu na to, że po kasacie klasztoru ołtarz św. Tadeusza został przemianowany na ołtarz św. Leonarda, przy poświęceniu nowego ołtarza wymieniono także portatyl. Zachowany do dziś ma formę kamienia, w którym wyżłobiono w jego wierzchniej powierzchni otwór na relikwie, które zasklepiono kamieniem. Podobną konstrukcję miał portatyl umieszczony w 1954 r. w ołtarzu Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W stulecie ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny doszło do gruntownego remontu naszego prezbiterium i ołtarza głównego, przy którego poświęceniu włożono w powierzchnię mensową nowy portatyl. Współcześnie ołtarz ten posiada już jednolitą mensę kamienną, a relikwie przy poświęceniu zostały umieszczone w otworze przed tabernakulum.
Anno Domini 1759 Die Mercurii qua fuit 11. Aprilis. Illustrissimus et Reverendissimus Dominus Dominus Josephus Comes in Werbno Pawłowski Dei et Apostolica Sedis Gratia Episcopus Niochensis in Ecclesia Cathedrali Archidiaconus. Vicarius in Spiritualibus et Oficialis Posnaniensis Consecravit hoc Portatile et Reliquiis SS. Mn. Fausti, Lucidi et Bonosa condecoravit Ad altare Sancti Thadei.
W roku Pańskim 1759 w środę, 11 kwietnia; Najjaśniejszy i Najprzewielebniejszy Pan Józef Pawłowski, hrabia w Wierzbnie, z łaski Bożej i Stolicy Apostolskiej Biskup Niocheński na katedrze, Archidiakon, Wikariusz Generalny i Oficjał Poznański poświęcił ten portatyl i przyozdobił relikwiami świętych męczenników Fausta, Lucidusa i Bonosy do ołtarza świętego Tadeusza.
