14 maja 2011 r. w Opactwie Benedyktynów w Lubiniu odbyła się konferencja „ZIOŁOLECZNICTWO KLASZTORNE – HISTORIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ”.

"To było pierwsze takie sympozjum w Europie - w opactwie Benedyktynów w Lubiniu koło Krzywinia odbyła się naukowa konferencja "Ziołolecznictwo klasztorne - historia i teraźniejszość".

Do klasztoru przyjechali naukowcy - specjaliści z całej Polski. W konferencji wzięło udział blisko 200 osób. Prezes Polskiego Komitetu Zielarskiego dr Jerzy Jambor dowodził, że prawdziwe fundamenty pod polskie i europejskie lecznictwo oraz ziołolecznictwo położyły zakonne klasztory.

W Polsce największy wpływ na rozwój ziołolecznictwa miały trzy zakony - Bonifratrzy, Franciszkanie i Benedyktyni."

Organizatorzy Konferencji:

Opactwo Benedyktynów w Lubiniu
Polski Komitet Zielarski
Sekcja Fitoterapii Polskiego Towarzystwa Lekarskiego
Komisja Farmaceutyczna Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk
oraz Redakcja „Czasopisma Aptekarskiego”

Komitet Naukowy Konferencji tworzą: prof. dr hab. Jerzy Woy-Wojciechowski (przewodniczący), prof. dr hab. Kazimierz Głowniak, prof. dr hab. Bogdan Kędzia, prof. dr hab. Marian Mikołaj Zgoda, dr hab. Anita Magowska, dr Waldemar Buchwald, dr Jerzy Jambor, Izaak Rafał Kapała OSB, Eugeniusz Kret OH.

Na Konferencji wygłoszone zostały wykłady w trzech blokach tematycznych: 

1) historia medycyny klasztornej 
2) współczesne ziołolecznictwo klasztorne 
3) kierunki rozwoju zielarstwa i ziołolecznictwa

Z powitalnej przemowy przeorskiej:

Czcigodni Prelegenci, Drodzy Goście!

Papież Paweł VI w 1984 roku w przemówieniu na Monte Cassino powiedział: Współczesnemu człowiekowi brakuje uporządkowania, brakuje modlitwy, pokoju; brakuje mu samego siebie.

By zdobyć znów panowanie nad sobą i duchową radość, wypada mu szukać drogi do benedyktyńskiego klasztoru.

Z jednej strony człowiek współczesny tęskni i dąży do jedności, spełnienia, szczęścia. Pragnie być cały, jednolity - moglibyśmy powiedzieć - integralnie zdrowy, z drugiej strony ten sam człowiek doświadcza osłabienia i niespójności, rozdarcia i choroby. Nastawienie na szybkie efekty i niecierpliwość są, jak gdyby cechami charakterystycznymi człowieka XXI wieku. Jeśli boli mnie głowa musze wziąć tabletkę, najlepiej jakąś „forte”, która od razu pomoże, jeśli czuję się rozbity psychicznie, to musze zastosować terapię ekspresową, najlepiej niezbyt obciążającą, jeśli czuję rozterki duchowe szukam „proroka”, który może mnie jednym dotknięciem ręki ich pozbawić. Duch, dusza i ciało żyją w człowieku swoim odosobnionym życiem. Człowiek przestał być jednością, ze sobą, z naturą i ze Stwórcą. Czego efektem jest jeszcze większe rozgoryczenie, smutek, który możemy nazwać nawet depresją i uzależnienie od czegoś, co pozwala mi czuć się od razu lepiej. Dlatego, aby zdobyć znów panowanie nad sobą człowiek dziś spogląda w stronę klasztorów, gdzie - przynajmniej jak się wydaje - mnisi odkryli „magiczną moc” jak to osiągnąć. Tymczasem mnisi raczej nie tyle odkryli, co zrozumieli, że uzdrowienie odnosi się do człowieka pojmowanego, jako jedność ducha, duszy i ciała. Zrozumieli, że to – jak mówi Psalm 147 – Pan dał ludziom zioła, aby im służyły. Zrozumieli, że zdobywanie panowania nad sobą i duchową radość odkrywa się w cierpliwości, w zgodzie ze Stwórcą i z natura, którą im dał, że wszystko jest darem już na danym, po który trzeba tylko wyciągnąć rękę.

Zioła uczą szacunku do wszystkiego, co Pan nam dał, uczą pokory wobec Jego mądrości, uczą cierpliwości rozumienia i dojrzewania, uczą odnajdywaniu własnego miejsca, siebie, w którym człowiek nie chce być jak Bóg, ale chce, aby On we wszystkim był uwielbiony!

Klasztor Benedyktynów w Lubiniu wyrósł, podobnie jak tysiące benedyktyńskich klasztorów na świecie z tego właśnie jedynego gorącego pragnienia:, Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony.

Dlatego niezmiernie się cieszę i z całego serca dziękuję: Polskiemu Komitetowi Zielarskiemu, Sekcji Fitoterapii Towarzystwa Lekarskiego, Komisji Farmaceutycznej Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, redakcji „Czasopisma Aptekarskiego”, wszystkim prelegentom, Braciom Franciszkanom i Bonifratrom i wszystkim tutaj zebranym za to, że dziś właśnie w murach tego starożytnego opactwa benedyktyńskiego będziemy mogli, choć w części odkryć ten dar. Poznać, nie tylko historię ziołolecznictwa klasztornego, ale zobaczyć także - po zakosztowaniu ziołowych herbat - ze jest ono ciągle żywe i doskonale się rozwija.