Opactwo Benedyktynów w Lubiniu swoją pierwszą fundację zawdzięcza mnichom, którzy przybyli z Leodium. Tamtejszy ośrodek monastyczny odznaczał się dokonaniami na niwie metalurgii i odlewnictwa. Istnieje hipoteza, że elementy Drzwi Gnieźnieńskich przejawiające podobieństwa do elementów leodyjskich, wykonane jednak z mniejszą dokładnością – zostały wykonane przez mnichów lubińskich, którzy jako mniej biegli uczyli się dopiero sztuki odlewnictwa od swoich fundatorów.
Podczas badań archeologicznych odnaleziono na terenie klasztoru ślady pieca z XII w. „Na spągu warstwy gliniastej przesyconej spalenizną na głębokości 1 m zachował się dość regularny narożnik większego płatu przepalonej gliny, dna pieca o wymiarach 0,4 x 0,7 m. Dalszy ciąg tego obiektu był uchwycony w profilu wschodnim, gdzie zaznaczył się fragment płaskiego dna tegoż pieca w postaci spalenizny i przepalonej gliny, powyżej zalegała spalenizna z węgielkami i grudami przepalonej gliny, przecięta wkopem fundamentowym klasztoru gotyckiego. Pod obiektem zalegała do warstwa gliniasta z węgielkami drzewnymi o charakterze niwelacyjnym.”
Spośród metalowych zabytków obecnie wyeksponowanych do obejrzenia w kościele opackim, najstarsze są drzwi prowadzące do zakrystii – dawniej skarbca. Ufundowane zostały przez biskupa poznańskiego Andrzeja z Bnina około 1450 r. W górnej ich części zachował się jeden z herbów rodowych fundatora. Drugim świadectwem metalowej przeszłości jest barokowy balkon usytuowany nad wejściem do kościoła opackiego „sporządzony w 1792 r. z żelaznych balasków, prawidłowo zrobionych, dla muzyków mających zwyczaj wygrywać w bardziej uroczyste święta koncerty”.
Opis dawnych przedmiotów metalowych, które częściowo można zobaczyć w gablotach klasztornego krużganku, należy uzupełnić o listę różnych „drobiazgów”, które zostały znalezione podczas badań archeologicznych (większa część pochodzi z nagrobków), a należą do nich: przedmioty ozdobne, kabłączki skroniowe, obrączki brązowe, pierścionki brązowe , guziki z dekoracją, haftki (służące do spinania materiału), sprzączki żelazne (do pasów), szpilki z brązu, okucia trumienne (ozdobne elementy wykonane z blachy, były na nich portrety lub przedstawienia heraldyczne), nity trumienne, gwoździe, nity (do łączenia różnych materiałów - np. drewna i skóry), ćwieki (do łączenia uchwytów okuć i blaszek), monety, luźne przedmioty codziennego użytku: klamry do księgi, fragmenty nożyczek, okucia łopaty, podkowy, żelazne sierpy, ołowiane ramki witraża, noże, groty do strzał.